Melancholia

Melancholia jesienna mnie ogarnęła. …Może to wiatr, może hormony (wina wszystkiego, jak twierdzi mój mąż ;-) ), może przeziębienie i w konsekwencji osłabienie.

Dwa dni mnie trzymała. Nie chciało mi się iść wieczorem na eucharystię. Ale też wieczór dłużył się bez mszy. Słowo Boże czytałam, ale jakoś bez zapału. I tak mnie ściskało…

Wczoraj nastąpił przełom :) …Miałam iść na koncert Sojki, ale tłumaczyłam sobie, że słaba jestem, że się doprawię (na pewno będą przeciągi!). Zbliżał się czas wyjścia na koncert i jednocześnie nasz codzienny czas wyjścia do kościoła. Mąż mówi, że idzie. …A mnie ssie od środka.

- Powinnam iść, co? – pytam męża i myślę o mszy, a nie koncercie.

- Powinnaś. – Zrozumiał w mig.

- To idę!

I już wiedziałam, że będzie lepiej.

Czytam ostatnio list św. Pawła do Rzymian. Męczę się trochę, zastanawiając się nad tym, co jest z prawa, a tym, co jest z miłości. Zadaję sobie pytanie, czy to, że idę codziennie na mszę wynika z przyzwyczajenia, potrzeby, z rozumowego uzasadnienia: „To jest najlepsza cząstka”,  miłości? I nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Może po części ze wszystkiego? …Ale czy to umniejsza fakt, że idę i poddaję się działaniu łaski?

Kasia