Światło – refleksje nad reflektorkiem

Adorowałam w piątek Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Chociaż był już wieczór, to - z racji długich dni - w kościele było raczej jasno. Mimo wszystko monstrancja została podświetlona małym reflektorkiem. Przez moment pomyślałam o tym świetle, które oświetlało Światło. To Światło, które samo jest źródłem jasności. Śmieszne trochę…

Ale, pomyślałam, co to dla mnie znaczy, że Jezus jest Światłem?

…Kiedy przyjmuję Go w kawałku przaśnego chleba, to Światło zaczyna świecić we mnie. A jest tak silne, że dociera do zakamarków, których nie chcę oglądać. Tak jest też z Jego Słowem. Psalmista mówi, że Słowo Boże jest lampą dla stóp i światłem na ścieżce.

O ile do zobaczenia światła reflektorka wiary nie potrzeba (chyba, że jest się niewidomym), to aby ujrzeć TO Światło, wiara jest niezbędna. …Można wpatrywać się w kawałek chleba i widzieć tylko złotą monstrancję, która go otacza. Można pozostać ślepym. …Chociaż, o ile pamiętacie historię św. Pawła, on musiał wpierw realnie stracić wzrok, aby odzyskać „światłe oczy serca”. Zawsze jest więc nadzieja, dla nas – niewidomych :) …Pan Jezus uzdrawiał Ślepców!

Kończąc refleksje nad reflektorkiem, proponuję, podłączyć się do niewyczerpanego Źródła i czerpiąc z Niego, świecić… wtedy już inaczej się nie da :) ...Chyba, że przepali się żarówka ;-)

Kasia